… and a happy New Year’, zingt Job op de wc.
‘Happy New Year is Engels’ vertelt hij de toiletbril. Of misschien praat hij tegen het kakelverse drolletje dat onder hem ligt. Tegen wie hij het heeft, is nooit zo duidelijk in dit soort gevallen.
‘Nederlands is vrolijk kerstfeest’, kletst hij door.

Hier oefenen we al sinds eind december op. Ik moet hem toch weer corrigeren. ‘Happy New Year is gelukkig nieuwjaar in het Nederlands. Merry Christmas is vrolijk kerstfeest.’
Job praat verder tegen de dingen. Nu zegt hij het wel goed. Pluim voor Job.
Ik moet denken aan een van mijn favoriete films: Yo También. Gaat over de 34-jarige Daniel met het syndroom van Down. Voor een ‘Downer’ is hij superslim. Universitair geschoold, baan als ambtenaar. Zijn moeder is lerares Engels, zij leerde hem alles over kunst en literatuur. Dat maakte Daniel tot wie hij nu is.
Op een avond ligt hij in bed. Depressief. De vrouw op wie hij verliefd is, wil hem niet. Want hij heeft Down. Hij zal nooit een ‘normale’ vriendin krijgen. Zijn moeder zit naast haar trieste, volwassen zoon. ‘Kon je me niet accepteren zoals ik was?’ vraagt Daniel haar. Ze schudt haar hoofd. Nee, dat kon ze niet. Ze stopte al haar energie in het onderwijzen van haar kind. Ze maakte hem slim.
Daniel huilt. Hoe intelligent hij ook is, hij zal altijd anders zijn.

Ik rijd de po-stoel van het toilet en kijk samen met Job naar de twee bruine hoopjes. ‘Hoeveel poepjes heb je gemaakt?’
‘Een, twee, drie, vijf, zes.’
‘Bijna goed.’
Voorlopig hoeven we ons geen zorgen te maken.